‘Ik vind dit maar een rare plek om af te spreken.’ Dat was het eerste wat hij tegen me zei toen hij aankwam.

    Speciaal omdat het onze eerste date was, had ik mogen kiezen. Mijn keuze was snel gemaakt: de Wereldkeuken in Kortrijk. In dit buffetrestaurant kon je zelf eten op je bord scheppen en had je de keuze uit allerlei gerechten uit verschillende culturen. Wilde je Chinees? Geen probleem. Toch maar Italiaans? Keuze genoeg. Liever eens een Marokkaans tintje op je bord? Opscheppen maar. Of wat dacht je van frikandellen met frieten? Of de combinatie van alles?

    Heerlijk concept vond ik zelf, en de ‘A Volonté’ klonk voor een Bourgondiër zoals ik als muziek in de oren.

    Terwijl ik door het restaurant wandelde – met een bord vol frikandellen, pizza, pasta en sushi – dacht ik na over zijn woorden. ‘Wat bedoelde je met “rare plek om af te spreken”?’ waagde ik het uiteindelijk hem te vragen.

    Hij trok zijn schouders op. ‘Dat je hier zelf om je eten moet gaan.’

    ‘Maar het is toch net leuk dat je zelf kan kiezen wat je allemaal wilt eten?’

    ‘Ik eet meestal maar één bord.’

    ‘Oké…’ antwoordde ik. Ai, dat zou genant worden, want ikzelf deed meestal meerdere keren de toer in zo’n restaurant.

    We kregen een plaats in het midden, vlak bij een toestel dat om de zoveel tijd een irritant geluid produceerde.

    ‘Wat is dat?’ Mijn date vond het ook irritant.

     ‘Ik weet het niet.’

    ‘Het is hier erg druk, veel lawaai.’ Hij keek om zich heen naar de volzette tafeltjes.

    ‘Maar wel lekker,’ glimlachte ik met mijn mond vol sushi.

    ‘Dat valt wel mee.’ Hij prikte in een stuk pizza.

     ‘Weet je, ik heb dat ook wel… Dat ik eigenlijk niet zo hou van drukte om me heen. Maar ik denk dat ik hoogsensitief ben. Wie weet ben jij dat ook wel.’

    Hij keek me aan alsof ik hem net de grofste belediging naar het hoofd had geslingerd. ‘Ik denk niet dat ik iets heb.’

      ‘Sorry, zo bedoelde ik het niet. Maar dat kwam naar voren uit gesprekken met mijn psychologe. Het doet echt deugd om met iemand te kunnen praten.’

    ‘Ik heb geen therapie nodig,’ reageerde hij kortaf, en toen volgde meteen een vraag: ‘Wat zijn je hobby’s eigenlijk?’

    ‘Ik hou van fietsen. Soms ga ik een hele dag alleen naar de zee. Gewoon mijn fiets en ik, zo zalig!’ En ik glimlachte bij de gedachte. ‘Deze zomer ging ik zelfs helemaal in mijn eentje op reis.’

Het gesprek kabbelde verder. Toen we dessert gingen halen, speelde hij het klaar om de bol vanille-ijs naast zijn bord in plaats van op zijn bord te doen landen.

   Ik schoot kort in de lach.

   Hij wierp me een verbaasde blik toe.

    ‘Die bol ligt op de grond.’ Hij observeerde het ijs aandachtig. ‘Ik ga een servet zoeken om het op te ruimen.’  

   Hij zei het zo droog dat ik opnieuw moest lachen.

    ‘Is dat nu zo grappig?’ zei hij nog steeds doodernstig.

    ‘Sorry,’ zei ik, terwijl ik mijn lach zo goed mogelijk probeerde weg te duwen.

Op het einde van de avond namen we afscheid bij de deur. Hij was te voet van het station gekomen, ik stond geparkeerd voor het restaurant. Ik bedacht dat ik hem misschien tot aan het station kon rijden.

   ‘En?’ Hij keek me aandachtig aan. ‘Wat vond je ervan?’

   ‘Het was best leuk,’ antwoordde ik. ‘En jij?

   Hij wendde zijn blik even af. ‘Ik denk dat we niet echt samen passen. Zo helemaal alleen gaan fietsen en op reis gaan, dat zou ik nu nooit eens doen. Je bent uh… Je bent niet bepaald een standaardmens.’

    ‘Aha,’ kon ik enkel uitbrengen.  

    ‘Ik stuur je dan nog mijn rekeningnummer door om de helft van het bedrag terug te storten.’

     ‘Oké.’ Dat was het dus, dacht ik.

    ‘Tot ziens,’ zei hij.

    ‘Tot ziens,’ antwoordde ik braafjes. Ga maar lekker te voet naar het station, ik voer je niet!

Terwijl ik met mijn huidige vriend Niels in de zetel zit, denk ik terug aan die date van jaren geleden. Wat had ik me rot gevoeld bij zijn woorden ‘je bent niet bepaald een standaardmens’. Maar nu besef ik dat dit helemaal niet zo erg is, integendeel… Ik ben net mezelf gebleven.

    Niels streelt over mijn haren. Ik glimlach naar hem. Ook Niels gaat wel eens alleen op reis. En wanneer ik een hele dag in mijn eentje met de fiets aan zee vertoef, vindt hij dat niet raar maar net leuk voor mij. En samen kunnen we lachen om de meest onnozele dingen. Zoals bijvoorbeeld een bol vanille-ijs op de grond... Ik zeg maar iets.

    Beiden dan maar geen standaardmens, denk ik, en ik leg mijn hoofd tegen hem aan.